Tandenborstels, toiletten en toeristen.

Het was een druk en bewogen weekje…

Maandagmorgen (5/10) mocht ik samen met mijn Ecuadoriaanse vader, die buschauffeur is, toeristen gaan ophalen in een hostelletje in het centrum van Otavalo. Een groep van 15 jongeren, vooral Britten, die met een reisorganisatie 3 maanden in het land rondreizen. Maandag zijn ze met mij naar Moraspungo gegaan en hebben ze de school bezocht en kennis gemaakt met de leden van Rushitamo. Het dagschema zit wel goed in elkaar; eerst leren ze de kinderen van de gemeenschap kennen en daarna worden ze ontvangen in een ‘echt’ indígenas huis, van José Manuel, waar ze de mogelijkheid krijgen om te zien in wat voor omstandigheden zij leven en werken. Daarna bezoeken ze nog een huis van een ander lid van Rushitamo die ´s morgens brood bakt voor de hele gemeenschap in een authentieke oven en zien ze ook hoe ze van een bepaalde plant ‘cabuya’ maken (een soort koord waarmee ze armbanden, droomvangers, enz. maken). ´s Middags krijgen ze een uitgebreide lunch door de mensen zelf bereid, veel te veel, maar lekker! En dan starten we met een wandeling van 3 uur naar het vulkanisch meer Cuicoche (waar ik ooit eens 6h heb rondgestapt) onder leiding van enkele Rushitamo-mannen. Prachtige wandeling, alleen jammer dat het momenteel regenseizoen is en dat het in de namiddag telkens serieus nat wordt!
Achteraf ben ik nog iets gaan drinken met hun gids, een hollandse, en ze zei dat iedereen heel tevreden was en meer had bijgeleerd over Ecuador op deze dag dan tijdens de 6 weken dat ze al onderweg waren. We moeten eens denken hoe we de dag soms vlotter kunnen laten verlopen, maar het concept zit goed. Armoede tonen verkoopt blijkbaar… Ethisch geeft het soms een dubbel gevoel maar financieel is het wel heel goed voor Rushitamo en de school.
Vrijdag was er een tweede groep, allemaal Deense meisjes, die onder de middag dan ook nog voor 200-300 dollar artisanale producten hebben gekocht. Als je zo´n dag vergelijkt met een dag op de markt (waar ze ongeveer $20 verdienen), dan kunnen ze hun tijd beter steken in het uitwerken van een degelijk toeristisch aanbod.

Op school heb ik de voorbije week vooral gewerkt rond hygiëne. Via Ecassef heb ik aan alle kinderen een tandenborstel kunnen geven die in ´t school moet blijven. Ze hebben er allemaal hun naam opgeschreven en zouden vanaf nu elke dag hun tanden 1 of 2 keer moeten poetsen. Thuis gebeurt het niet dus moet de school die verantwoordelijkheid proberen opnemen. De dag erna kwam ook juist de overheid tandenborstels en tandpasta uitdelen dus hebben ze er ook ééntje voor thuis. De middelen hebben ze dus, nu nog de gewoonte kweken om dagelijks tanden te poetsen (en veel minder snoep te eten!). Dat zal nog het moeilijkste worden… De tevreden gezichten van de kinderen waren wel goddelijk, en na de poetsbeurt kwamen ze allen fier hun tanden tonen :-)

Een week na we de toiletten hebben gekuist waren ze weer vuil. De kinderen moeten leren hoe ze op een propere manier naar toilet kunnen gaan DUS heb ik een vier stappen-plan uitgewerkt. Klinkt chique maar eigenlijk houdt het maar 4 tekeningetjes in zoals; zitten op het toilet, toiletpapier gebruiken (die ze aan de leerkracht moeten vragen) en in de vuilbak gooien, doortrekken en handen wassen. Voor ons heel evident maar veel kinderen hebben thuis geen toilet dus hebben ze het ook nooit geleerd. Samen met de oudste kinderen hebben we dit op grote flappen geschilderd. De directeur vond het een zeer goed idee maar vond dat hij mooier kon tekenen dan de kinderen en heeft dus een flap nagetekend. Na lang zagen mocht ik gelukkig ook de werken van de kinderen ophangen. Van een ego gesproken…er staan zelfs schrijffouten op zijn flap!

Deze week ook minder goed nieuws, mijn gastvader Ramiro heeft een hartinfarct gehad en is met een ambulance overgebracht geweest naar Quito. Er was een operatie nodig en voor ze die wouden uitvoeren moest de familie 8000 dollar betalen. Schandalig veel!
Het belangrijkste is dat hij leeft maar door zware investering in zijn bus vorig jaar en nu deze operatie, heeft de familie een diepe financiële put. Ik hoop dat ze er economisch en gezondheids gezien bovenop geraken!
Ben dus al een week ouderloos maar gelukkig ben ik overgedragen aan Juana haar zus die mij culinair komt verwennen :-)

Over eten gesproken, de kinderen krijgen al meer dan week geen eten meer op school. De voorraad van de overheid is op en de school heeft zelf geen geld om nieuw voedsel aan te kopen. Veel kinderen krijgen thuis geen eten meer ‘s avonds, dus merk je wel dat ze honger beginnen te krijgen. Begin deze week heb ik dan ook samen met een klas een fruitsalade klaargemaakt voor iedereen. Ze zijn echt zot op fruit en het heeft hun allemaal gesmaakt, denk ik! Het wordt echt dringend tijd dat de school zelf kan instaan voor voedsel, zodat ze niet zo onafhankelijk zijn van wat ze krijgen. De aarde voor de groentenbakken moet er snel komen, zoals ook de aankoop van de kippen en de kwartels. Volgende week zal er vanuit Ecassef alleszins meer druk komen want de laksheid van de directeur is echt schandalig. Gisteren heb ik gehoord dat de school grond ter beschikking heeft bij Jean en Ria om groenten te zetten, maar ze maken er gewoon geen gebruik van…het is té ver! Door die luiheid leiden de kinderen nu honger.

Het wordt steeds drukker en drukker dus geen tijd meer om nog langer te schrijven…

Qua amusement heb ik nog een nieuw caféetje leren kennen in Otavalo: gezellig, lekkere wijn en goeie muziek! Er zitten wel alleen maar toeristen maar soms is het wel leuk om gewoon iets met ‘soortgenoten’ te gaan drinken :-)
Vorig weekend ben ik heel vroeg opgestaan om de dierenmarkt te gaan bezichtigen, wel eens leuk om te zien… en te ruiken :-)
En morgen heb ik een dagje vrij want weer eens geen school en zondag een vergadering met Rushitamo. Waarschijnlijk ga ik eens voor een dagje naar Chota, een woestijndorp ten noorden van Otavalo. Ben eens benieuwd!

Hasta la proxima!

Muchos besos,

Ann-Marie xxx